Muzyka dyskotekowa lat 80. XX wieku
Muzyka dyskotekowa lat 80. XX wieku dzieli się na parę głównych nurtów:
Tak dzielimy to u nas, w Polsce, aczkolwiek nie oznacza to, iż taki podział jest wykorzystywany globalnie i ten fakt powoduje sporo niejasności.
Brytyjski problem Euro Disco w synthpopie
Największe różnice wystepują pomiędzy podanym wyżej podziałem a podziałem wykorzystywanym w krajach anglojęzycznych. Mówiąc krótko, tam Euro Disco jako określenie stylu nie funkcjonuje: w Wielkiej Brytanii wchodzi ono w skład synthpopu czyli muzyki syntezatorowej. Stawia to takie grupy naszego Euro Disco jak Modern Talking, Bad Boys Blue czy też Silent Circle na stylowej równi z synthpopowymi grupami pokroju Alphaville, Pet Shop Boys czy Orchestral Manoeuvres In The Dark (w skrócie OMD). Ten podział nie jest idealny biorąc pod uwagę znaczące różnice w stylu między tymi grupami.
| Państwo | Polska | Wielka Brytania |
| Gatunek | Euro Disco | Synthpop |
| Synthpop |
Kwestia Hi-NRG na amerykańskim rynku muzycznym
O wiele bardziej zawiły podział funkcjonuje jednak w Stanach Zjednoczonych gdzie określenie Hi-NRG wykorzystywane jest bardzo powszechnie (w porównaniu do nas gdzie to określenie praktycznie nie funkcjonuje). Amerykanie bowiem mianem Hi-NRG nazywają parę stylów muzyki dyskotekowej. Podstawowym Hi-NRG (i najbardziej popularnym u nas) jest określenie stylu prezentowanego przez artystów spod ręki Bobby'ego Orlando - min. tria The Flirts a także Divine'a czy Evelyn Thomas. Poza nimi do tego stylu zalicza się także twórczość Hazell Dean, Bonnie Tyler ("Holding Out For A Hero"), Dead Or Alive, Mike Mareen'a oraz na początku swojej kariery Fancy'ego ("Slice Me Nice", "Chinese Eyes"). Są to jednak artyści spod innego typu Hi-NRG, a dokładniej typu będącego syntezą synthpopu z brzmieniami naszego Euro Disco. Do jeszcze innego typu Hi-NRG. Do jeszcze innego typu Hi-NRG zalicza się twórczość zespołu produkcyjnego Stock-Aitken-Waterman tworzącego głównie dla labelu PWL Records. Mowa tutaj o takich artystach jak Kylie Minogue, Jason Donovan, Rick Astley, Bananarama, a także swego czasu Sabrina czy Donna Summer. Z osobą Donny Summer tworzy się tutaj problem "podwójnego Hi-NRG", gdyż styl produkcji panów Stock-Aitken-Waterman to już drugi styl Hi-NRG który Donna Summer w trakcie swojej kariery reprezentowała. Pierwszym było klasyczne Hi-NRG z końcówki lat 70' tworzone jeszcze wtedy we współpracy z Giorgio Moroderem ("I Feel Love", "Hot Stuff").
Jest to tylko kilka przykładów potwierdzających niestety regułę zawiłego,niezrozumiałego i globalnie różniącego się podziału muzyki dyskotekowej.